ಕನಸೊಂದು ತಾಕಿತು ನನ್ನೆದೆಯ

ಇಂದು ಮುಂಜಾನೆ, ಇನ್ನೂ ಬೆಳಕು ಹರಿಯುವ ಮುನ್ನ, ಕನಸೊಂದು ಬಿದ್ದಿತ್ತು.. ವಿಚಿತ್ರ ಕನಸು.. ಈ ಕನಸುಗಳೇ ವಿಚಿತ್ರ ಬಿಡಿ... weird dream ಅನ್ನಬಹುದು.

ಯಾವುದೋ ಅಪರಚಿತ ಸ್ಥಳ. ಹಿಂದೆಂದೂ ನೋಡಿದ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲೂ ಇರುವವರೂ ಕೂಡ, ಯಾರೂ ಪರಿಚಿತರಲ್ಲ. ಸಂಜೆ ಏಳರ ಸಮಯವಿರಬಹುದು. ಯಾವುದೋ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಗಾಡಿಗೆ ಏರಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನೆನಪು. ಸ್ವಚ್ಚವಾದ ಕಪ್ಪು ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ನಕ್ಷತ್ರಗಳು. ನಿಮಿತ್ತವಿಲ್ಲದೆ ಆಗಸದೆಡೆಗೆ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಹೊರಳುತ್ತವೆ. ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ನಕ್ಷತ್ರವೊಂದು ಉದುರುತ್ತದೆ, ಅದರ ಹಿಂದೇ ಇನ್ನೊಂದು. ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಗೂ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ "look at the falling stars in the sky". ಅವಳು ತನ್ನ ಬೆರಗುಗಣ್ಣಿನಿಂದ ಬೀಳುತ್ತಿರುವ ನಕ್ಷತ್ರವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾಳೆ. ನಕ್ಷತ್ರ ಬೀಳುವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮನದ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡರೆ ಅದು ನಿಜವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಮೂರನೇ ನಕ್ಷತ್ರ ಬಿದ್ದರೂ ನನಗೆ ಏನನ್ನೂ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಗಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಬೇಕಾದದ್ದು ಎಲ್ಲದೂ ನನ್ನ ಬಳಿಯೇ ಇರುವಾಗ ಏನನ್ನು ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿ ನಾನು ?

ಮರುಕ್ಷಣದಲ್ಲೇ ಇನ್ನೊಂದು ದೃಶ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದ್ದೇನೆ ನಾನು. ಕನಸುಗಳ ಮಜವೇ ಅದು. ಎಲ್ಲಿಂದ ಎಲ್ಲಿಗೆ ಬೇಕಾದರೂ ಕ್ಷಣದಲ್ಲೇ ಹಾರಿಬಿಡಬಹುದು. ಇರಲಿ ಕೇಳಿ ಮುಂದೆ....

ಈ ದೃಶ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಸಾಯುತ್ತಿದೇನೆ. ದೊಡ್ಡ ಬಯಲು. ಬಯಲ ತುಂಬೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಮೆಚ್ಚಿನ ಕಾರ್ಟೂನ್ ಕ್ಯಾರೆಕ್ಟೆರ್ ಗಳ ಬಲೂನುಗಳು. ಒಂದಷ್ಟು ಬಲೂನುಗಳನ್ನು ಎದೆಗೆ ಅವಚಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಸ್ಲೋ ಮೋಶನ್ ಅಲ್ಲಿ ನಾನು ಬೀಳುತ್ತೇನೆ ನೆಲಕ್ಕೆ. ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಬಂದು "ಕಾಕಾ ಕಾಕಾ" ಎಂದು ತಲೆ ಸವರಿ ನನ್ನನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾನೆ, ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟ ಕಣ್ಣುಗಳು ಚಲಿಸದೆ ಇದ್ದದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಬೆದರಿ ಓಡಿ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಅಮ್ಮ ದೂರದಿನ ಕೂಗುತ್ತಾಳೆ "ಯಾಕೋ ಇನ್ನೂ ಮಲಗಿದ್ದೀಯ, ಎದ್ದೇಳು" ಎಂದು. ಇನ್ನೂ ಕುಡಿ ಪ್ರಾಣ ಉಳಿದಿದೆ. ಇನ್ನೇನು ಸಾವು ನನ್ನನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿದೆ. ಯಾಕೆ ಸಾಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಮುಂದಿನ ವಾರ ಪರೀಕ್ಷೆಗಳಿವೆ ಎಂಬ ನೆನಪೂ ಇಲ್ಲ, ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇಂಜಿನಿಯರ್ ಆಗುತ್ತೇನೆ ಎಂಬ ಸಂತಸವೂ ಇಲ್ಲ, ಕೆಲಸ ಹುಡುಕಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಆತಂಕವಿಲ್ಲ. ಮನೆ-ಕುಟುಂಬ-ಸ್ನೇಹಿತರು ಎಲ್ಲರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ನೋವೂ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನಿರಾಳವಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಯಾವುದೇ ಬಂಧದಲ್ಲೂ ಇಲ್ಲ ನಾನು. ಸಾವೂ ಸಂತಸ ತರುತ್ತಿದೆ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕನಸು ಮುಕ್ತಾಯಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ಸಾವೂ ಇಷ್ಟು ಸಲೀಸಾಗಿ, ಆರಾಮಾಗಿ ಇರಬಹುದಾ ಎಂದು ಎಚ್ಚೆತ್ತ ಮೇಲೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಎಲ್ಲಾ ಭಾವ ಬಂಧಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಾಗ ಇರಬಹುದಾದ ಆನಂದವನ್ನು ಕೆಲಕ್ಷಣಗಳ ಮಟ್ಟಿಗಾದರೂ ಕನಸು ನೀಡಿತ್ತು. ಸಾವೂ ಅಪ್ಯಾಯಮಾನವಾಗುವಂತೆ ತೋರಿತ್ತು. ಆ ನಿರಾಳತೆಯನ್ನು ಪದಗಳಲ್ಲಿ ವರ್ಣಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ...

( ಮೇಲೆ ಬರೆದದ್ದು ಯಾವುದೂ ಕಾಲ್ಪನಿಕವಲ್ಲ)

ನಿನಗೊಂದು ನಿಜ ಹೇಳ್ತೀನಿ....

ಅವಳು ನನಗೆ ಹತ್ತಿರದ ಗೆಳತಿ, ಅವಳ ವೈಯುಕ್ತಿಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ. ಅವಳು ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಯಾವುದೋ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಆ ಪ್ರೀತಿ ಮುರಿದು ಬಿತ್ತು. ಅವಳು ಗಟ್ಟಿ ಹೃದಯದವಳು. ಆ ನೋವನ್ನು ದಾಟಿ ನಡೆಯುತ್ತಾಳೆ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ವಿಪರೀತ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದಳು ಎಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಸೋಲತೊಡಗಿದಳು. ಲವಲವಿಕೆಯಿಂದ ಇದ್ದವಳು ಮೌನಿಯಾಗಿಹೋದಳು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮ ಅವಳ ಆರೋಗ್ಯದ ಮೇಲೂ ಆಯಿತು, ಚಂದವಾಗಿದ್ದ ಮೊಗ ಬಾಡತೊಡಗಿತು. ಜನರನ್ನು avoid ಮಾಡತೊಡಗಿದಳು. ತಾನು-ಮನೆ-ಕೆಲಸ ಇಷ್ಟೇ ಅವಳ ದಿನಚರಿಯಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ಕರೆ ಮಾಡಿದರೂ ರಿಸೀವ್ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಭಯ ಪಟ್ಟು ಅವಳನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಬುದ್ದಿಮಾತು ಹೇಳಲು ಹೋದೆ. ಅವಳಿಗೆ ಕಿರಿ ಕಿರಿ ಆಯಿತೇನೋ, ಸ್ವಲ್ಪ ಖಾರವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದಳು. ನಾನೂ ಸುಮ್ಮನಾದೆ, ಕೆಲಸ-ಓದುಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿಬಿಟ್ಟೆ.

ಸುಮಾರು ಒಂದು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಆಕೆಯೇ ಕರೆ ಮಾಡಿದ್ದಳು. ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡಬೇಕು ಸಿಗು ಎಂದಳು. ನನಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ಹೋದೆ. ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಮೊದಲಿನ ಗೆಳತಿಯಾಗಿದ್ದಳು. ಅದೇ ನಗು, ಅದೇ ಕೀಟಲೆಗಳು. ನನಗೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಏನು ಇಷ್ಟು ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಅವಳ ಮಾತುಗಳ ಸಂಕ್ಷೀಪ್ತ ರೂಪವನ್ನು ಅವಳದೇ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ.

" ಬದುಕಬೇಕು ಕಣೋ, ಜೀವನವನ್ನು ಜೀವಿಸಬೇಕು, ಏನು ಬಂದರೂ ಎದುರಿಸಬೇಕು. ಅಂದು ನೀನು ನನ್ನ ಭೇಟಿಯಾಗಲು ಬಂದ ದಿನ ನನ್ನನ್ನೇ ಕೊಂದುಕೊಳ್ಳುವ ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಈಗ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಯೋಚಿಸಿದರೆ ನನಗೆ ನಾಚಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಜೀವನವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ್ದಿನೋ. ಮೊದಲು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವಾ ಎಂದು ಕೇಳಬೇಡ... ಬಹುಷಃ ಜೀವನಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೇನು ಎಂದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾರಿಂದಲೂ ಏನನ್ನೋ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದೇ ನನ್ನ ಸಂತಸಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಇದ್ದರೂ ಇರಬಹುದು. ನಿನಗೊಂದು ನಿಜ ಹೇಳ್ತೀನಿ, ನಾನು ಅವನನ್ನು ದ್ವೇಷಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ, ಅವನ ಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟೂ ಇಲ್ಲ. ಅವನು ಅವನಿಗೆ ಸರಿ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದನ್ನು ಮಾಡಿದ. ಅತಿಯಾಗಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡಿದ್ದು ನನ್ನದೇ ತಪ್ಪು. ತುಂಬಾ ನೋವಾಗಿತ್ತು. ಅಂದು ನಿದ್ರೆ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ಕೈಯ್ಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡಾಗ ನನ್ನನ್ನೇ ನಾನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಂಡೆ. ನಾನು ನನ್ನನ್ನೇ ಕೊಂದುಕೊಂದರೆ ಯಾರಿಗೆ ಉಪಯೋಗ? ಮನೆಯವರು ನೊಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ, ಅವನೂ ಬೇಸರಗೊಂಡಾನು. ಅವರೆಲ್ಲರ ಬೇಸರ ಒಂದು ವಾರ ಅಥವಾ ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಮಟ್ಟಿಗೆ. ಕೊನೆಗೆ ಒಂದು ದಿನ ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಮರೆತು ತಮ್ಮ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಮಗ್ನರಾದಾರು. ಇಷ್ಟು ಸುಂದರ ಜಗತ್ತನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋದರೆ ನಷ್ಟ ನನಗಲ್ಲದೆ ಇನ್ಯಾರಿಗೆ? ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಇಷ್ಟೆತ್ತರಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಬೆಳೆಸಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ, ತಮ್ಮೆಲ್ಲ ಒಳ್ಳೆ ಗುಣಗಳನ್ನೂ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳನ್ನೂ ಧಾರೆ ಎರೆದ ಮನೆಯವರಿಗೆ ನಾನು ಏನು ಕೊಟ್ಟಂತೆ ಆಯಿತು? ನಿನಗೆ ನಾನು ಸ್ವಾರ್ಥಿ ಎನ್ನಿಸಬಹುದು. ನೀನು ಹಾಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಂಡರೂ ನನಗೆ ಬೇಸರವಿಲ್ಲ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಬೇಕಿದೆ; ನನ್ನ ಕನಸಿನಂತೆ. ಓದಿ ಮುಗಿಸುವ ಪುಸ್ತಕಗಳಿವೆ, ನೋಡುವ ಜಾಗಗಳು ಎಷ್ಟು ಉಳಿದಿವೆ, ಎಷ್ಟು ಜನರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವುದು ಹಾಗೆ ಉಳಿದಿದೆ, ಎಷ್ಟೊಂದು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ಕಲಿಯುವುದಿದೆ, ಅದೆಷ್ಟು ಕನಸುಗಳು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬರಲು ಸಾಲು ಹಿಡಿದು ಕಾಯುತ್ತಿವೆಯೋ..... ಬದುಕಬೇಕು ಕಣೋ... ಬದುಕುತ್ತೀನಿ. ಅವನಿಗೆ ಬದುಕಿ ತೋರಿಸಬೇಕೆಂಬ ಜಿದ್ದಿಗಲ್ಲ, ನನ್ನ ಜೀವನ ಪ್ರೀತಿಗೋಸ್ಕರ ಎಂದಳು. ಅವಳ ಮಾತಿನ ಹಿಂದಿನ ನೋವಿನ ಎಳೆಯನ್ನು ಗ್ರಹಿಸದೆ ಇರಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಅಂತಾ ಒಂದು ಹುಡುಗನನ್ನು ದೇವರು ಬರೆದಿಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ ಬಿಡು. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನನ್ನನ್ನು ನಕ್ಕು ನಲಿಸಲು, ನೋವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು, ಜಗಳ ಆಡಲು ನಿನ್ನಂತ ಗೆಳೆಯ ಇದ್ದೀಯಲ್ಲ, ಸಾಕು ನನಗೆ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಕಿರುನಗೆಯೊಂದನ್ನು ಬೀರಿದಳು. ಅವಳ ಸಂತಸದಲ್ಲಿ ನಾನೂ ಪಾಲುದಾರನಾದೆ.

ಕಥೆಯೊಂದನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅದರಲ್ಲಿನ ಒಂದು ಪಾತ್ರ ಪ್ರೀತಿಗೋಸ್ಕರ ತನ್ನ ಪ್ರಾಣವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಆಶಾಭಾವ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು, ಜೀವನವನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು, ಅನುಭವಿಸಬೇಕು ಎಂದು ನನ್ನ ಗೆಳತಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತುಗಳು ನೆನಪಾದವು. ಮೊಬೈಲ್ ಇಂದ " i am proud of you" ಎಂದು ಒಂದು ಮೆಸೇಜನ್ನು ತೇಲಿಬಿಟ್ಟೆ. ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಒಂದು ಸ್ಮೈಲಿಯಷ್ಟೇ ಬಂದಿತು. ಆ ಸ್ಮೈಲಿಯ ಅರ್ಥ ಅವಳಿಗೆ ಹಾಗು ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು...